Życica westerwoldzka

Życica westerwoldzka jest gatunkiem krótkotrwałym, ale w warunkach łagodnego klimatu może przetrwać jedną zimę. Po siewie i wschodach przechodzi z fazy wegetatywnej w generatywną bez wernalizacji i po każdym odroście wytwarza pędy źdźbłowe. Jest bardzo szybko rosnąca i w bardzo korzystnych warunkach gotowa do zbioru po 6–8 tygodniach. Spośród tych szybko rosnących form zostały wytworzone krótkotrwałe trawy do uprawy w międzyplonach letnich (trawa po 6 tygodniach). Nowe formy hodowlane są różnorodne od bardzo szybko rosnących do zatrzymujących wzrost i od jednokośnych do wielokośnych. Podobnie do życicy wielokwiatowej potęguje się w miejscach o wysokiej wilgotności powietrza i na stanowiskach z korzystnymi warunkami glebowymi, ciepłych i wilgotnych. W przypadku zagrożenia niedostatku paszy po wymarznięciu życicy wielokwiatowej tą lukę może wypełnić życica westerwoldzka. Korzystne jest wykorzystanie wilgoci glebowej. Uprawa zasadniczego użytku z ubytkami może zostać poprawiona za pomocą życicy westerwoldzkiej. Mieszanki z udziałem koniczyny perskiej lub aleksandryjskiej poprawiają wartość paszową. Krótko żyjące, ale szybko rosnące formy życicy westerwoldzkiej nadają się bardzo dobrze jako międzyplon po zbożach, czy rzepaku i po 8–10 tygodniach dostarczają wysokie plony paszy w postaci zielonki lub kiszonki. Te odmiany dają jeden silny plon. Tworzenie pędów poprawia właściwości silosowania. Formy hodowlane posiadają zarówno formy diploidalne jak i tetraploidalne. Cechy botaniczne dotyczące liścia , źdźbła, kwiatostanu i owocu są identyczne z cechami życicy wielokwiatowej i potwierdzają to, że życica westerwoldzka jest traktowana jako podgatunek życicy wielokwiatowej.